فیبر نوری از رشته‌های نازک و شفافی ساخته شده که معمولاً از شیشه یا پلاستیک تهیه می‌شوند. این رشته‌ها قادرند نور را از یک نقطه به نقطه دیگر هدایت کنند. در این فرآیند، داده‌ها به سیگنال‌های نوری (پالس‌های نور) تبدیل می‌شوند و از طریق فیبر نوری ارسال می‌شوند. در مقصد، این سیگنال‌های نوری دوباره به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل می‌شوند تا بتوانند توسط دستگاه‌های الکترونیکی مانند کامپیوترها یا تلفن‌ها تفسیر شوند.

ساختار فیبر نوری

یک فیبر نوری از سه لایه تشکیل شده است:

1. هسته (Core): هسته مرکزی فیبر که نور از طریق آن عبور می‌کند. این هسته معمولاً از شیشه خالص ساخته شده است.
2. روکش (Cladding): لایه‌ای از مواد با ضریب شکست کمتر که دور هسته قرار دارد و باعث می‌شود نور در داخل هسته بازتابیده و به جلو هدایت شود.
3. پوشش محافظ (Buffer Coating): لایه‌ای که از فیبر در برابر رطوبت، آسیب‌های مکانیکی و سایر عوامل محیطی محافظت می‌کند.

مزایا

1. مقاومت در برابر نویز: برخلاف کابل‌های مسی، فیبر نوری به نویزهای الکترومغناطیسی حساس نیست و سیگنال‌ها بدون اختلال منتقل می‌شوند.
2. سرعت بالا: فیبر نوری قابلیت انتقال داده با سرعت بسیار بالا را دارد و پهنای باند وسیعی را ارائه می‌دهد.
3. محدوده انتقال طولانی: فیبر نوری می‌تواند داده‌ها را در فواصل طولانی‌تری بدون نیاز به تقویت‌کننده‌ها منتقل کند.
4. امنیت: فیبر نوری نسبت به روش‌های انتقال سنتی امن‌تر است، زیرا شنود داده‌ها در این تکنولوژی بسیار دشوارتر است.

کاربردها

• اینترنت و شبکه‌های مخابراتی: فیبر نوری در اینترنت با سرعت بالا، شبکه‌های تلفن و شبکه‌های داده استفاده می‌شود.
• صنایع پزشکی: در تجهیزات پزشکی مانند اندوسکوپ‌ها برای انتقال تصاویر استفاده می‌شود.
• شبکه‌های نظامی و فضایی: فیبر نوری به دلیل مقاومت در برابر نویز و امنیت بالا در ارتباطات نظامی و فضایی به‌کار می‌رود.